przypomniałem sobie burego kota

był wielki leniwy i zdrowy

i lśnił pomarańczowym słońcem

kiedy łasił mi się o łydki

liście na drzewach miały kolor

wszystkich kotów z okolicy

krówka był stary i ledwo widział

misza łasił mi się o łydki

a węgielek

jak to on

siedział na szczycie kopca i

pogardzał wszystkim

czarny jak nadchodząca noc

powietrze było kruche niczym

suchy lód na kałużach nazajutrz

a dym z komina nigdy już

nie pachniał tak dobrze

pamiętam że pomogłem babci

nieść wiadra z wodą

miałem kurtkę z wrzecionowatymi

guzikami

a babcia na głowie chustę pełną trosk

ten wieczór był nieruchomy jak bóg

nawet słońce stężało na wieki

i tylko misza szedł za mną

i tylko mroźny dym z komina

szedł w niebo

i nic nie zapowiadało kresu

kotów babć

wyrośnięcia z kurtki