Strzec się próchnicy (patrz tytuł) nie da się bez szeroko stosowanej profilaktyki,

a ta u nas leży na obu łopatkach.

W rezultacie próchnica zżera nie tylko wszystkie przydrożne drzewa, ale także głowy kierowców, którzy między tymi drzewami - już drugie stulecie - jadą codziennym pijanym slalomem.

Staropolska mądrość głosi:

Czego Jaś się nie nauczy, Jan nie będzie umiał!

W Polsce nasze tak zdolne dzieci uczymy nie wiedzy, a bezmyślności!

Powoli oczyszcza się teren z wraków

(vide optymistyczny finał)

ale wciąż ci sami kierowcy ścinają przydrożne /spróchniałe/ drzewa - i wszelkie życie na swojej pijanej drodze!

Każdego roku w Polsce dochodzi do ponad 30 tysięcy wypadków drogowych, a na jezdni ginie ponad /średnio/ 3 tysiące Polaków. To tylko liczba ofiar śmiertelnych. Ile jest rannych i dozgonnych kalek?? 3 x tyle?!

Poza tym między wersami dotykalnym obrazem /krwawym corocznym młynem/ w wierszu jest też warstwa dużo bardziej "odleciana".

To warstwa metafizyczna, w której mowa o próchnicy, jaka toczy nasze martwe serca. Zmurszałe próchno - to namacalny objaw śmierci