W cudowny sposób odbudowałem siebie

Gdzie wiersz, tam wiersz. A miałem być już w niebie

Nakłaniam łąki do bycia sobą. Lecz łąki mnie nie słyszą. Są sobą bo są.

Bosą nogą stąpałem w ten wiersz, być może mógłbyć by lepszy, bo wiesz

Że w butach się idzie wygodnie. Lecz łąka mnie przyjmie łagodnie

Gdy słońce, gdzie rosa, był deszcz. Gdzie na bosaka szedł wieszcz

Bosakiem nurząc łagodnie. W tych łąkach, a mokre już spodnie

Nosiło się niezbyt wygodnie.

Gdzie łąka, gdzie rosa, gdzie deszcz.

Z bosakiem bez butów szedł wieszcz.