W jednym z moich światów jest wieczna wiosna.

Trzymam je zamknięte w ochronce umysłu.

Kiedyś uchyliłam najmniejsze drzwi.

Na próbę.

Jak zareagują obserwatorzy.

Porwał mnie przedziwny, niesamowity taniec.

Wirowałam naga na łące,

kwiaty przyobleczone śpiewem skowronka,

szybowały nade mną,

a pasikoniki wielkie jak kangurki,

przeskakiwały szaloną radość.

I nagle usłyszałam pogardliwe słowa:

to jakaś ześwirowana wariatka.

Nie ośmieliłam się wypuścić pozostałych.

A może wtedy właśnie powinnam.

Na przekór wszystkiemu i wszystkim.

Powiedziałeś teraz,

że chcesz dzielić ze mną troski,

więc mam cię przytulić swoimi łzami.

Tylko zanim zacznie padać deszcz,

gdyż później nie odróżnisz

jednych od drugich,

na mojej twarzy.