No i my się dogadali. Osiem palców ma nasza łapa. Dwa małe, nadają się do otwierania piwa. Przybili my i zaraz potem wsiadali do tramwaju.

Jedziemy. Nosy w szybach, mokre mazy. Ulice jakieś puste, samiuteńka Lola uprawia proceder. Na razie pali papierosa. Czeka. Wiatr ją owiewa.

- Znajdź że mi to słowo na translatorze - powiedziałem do Dżulka.

- Acha. Jakież to romantyczne.

Przesiadka.

Księżyc, co to żeśmy go nieraz okrążali, teraz jakiś taki rozmazany, czerwonawy. Kołysały się drzewa, a ón zza firanki raz to błysnął, potem przez długą chwilę mglisty jak konferencja premiera.

Zdrzemnęlim się. A ostatni przystanek coraz bliżej. Tramwaj pędzi. Odemnknąłem oczy. Oto są. Perfidia nocy. Miasto prowincjonalne. Bloki, bloki, bloki.

- Ja żem tu już chyba kiedyś był - zastanowił się Dżulek.

- Może jakżeśmy wtedy, co to wisz, jak była ta wojna zwana drugą wojną światową, przylecieli, żeby wspierać aliantów?

- Nieee. Tutaj nie było aliantów - Dżulek spojrzał na atlas historyczno - geograficzny. - Tutaj byli ci, co okopywali się, a potem ruszyli do ataku pod niby swoim szyldem, ale tak naprawdę...

- Dosyć. Nie trzeba aż tak dokłądnie, Dżulek. Oni mają taką historię porypaną, ze od tego może rozboleć głowa - pogłaskałem igliwia i napiłęm się herbaty z termosa.

- No, w każdym razie żeśmy ich wspierali.

- Inaczej by nie wygrali wojny?

- Nie inaczej.

- No dobra. Przynajmniej wiemy, że oni nam są coś winni. Tylko czy o tym wiedzą?

- Nie wedzą. Nawet najwięksi magowie.

- Dlaczego im nikt nie powiedział?

- A po co? Niech sobie myślą, że ten świat należy do nich. Tak jest lepiej. Ciekawiej.

- Tak uważasz?

- No bo jakby wiedzieli, to by się chcieli dostać tam, gdzie nam nasze nieba przynależą. A oni są takie cygany, że trzeba uważać na kazdym kroku. A im tu który bardziej uprzejmy, tym bardziej trzeba uważać.