to nie piątek zdradził 

szli ławą 

fałsz ze zbytnią troską 

gorzka serdeczność w strachu 

tuż obok zawiści 

chłodna logika panika bezsiła 

zawsze skłóceni zawsze sobie bliscy 

jak wysuszone ręce 

żadnej wznieść budowli 

niezdolni wskazując

łatwo odsunęli winę

wyrok łapczywie chwycił trop 

i jakby w śmiechu 

odwrocił głowę

wykrzywił twarz 

i niemym słowem 

rzucił im sztukę kruszcu 

na kształt grzechu