Jest jakaś tendencja w tych Twoich pracach. Coś jak maniera.

Nie zdążyłam nabyć maniery. Farby zakupiłam 1 czerwca, na dzień dziecka sobie. To 9-ty obrazek namalowany przeze mnie w tym czasie. Eksperymentuję na razie i uczę się. Maniera to coś charakterystycznego dla osoby doświadczonej, a nie zaczynającej raczkowanie. Powód? Przy tak krótkim stażu nie ma mowy o nawykach.

Dobrze, więc. Napisałeś: "coś jak maniera". Czyli coś i tylko coś. A coś, to zwyczajne nic. Żadna tam maniera. Pustosłów. Użyłem tego sformułowania tylko po to, aby dać oparcie Twoim uczuciom twórczym, coś w rodzaju opoki, ale skoro Ty sama ją rozwalasz, to oprzyj się na wietrze.

Hehehe, poluzuj Legion, mam fotele z oparciami z solidnego materiału. ;)

Wiatr z jego "przemijaniem z wiatrem", powierszanie komuś czegoś, rzucanie słów na porywisty wiatr

(patrz nagłówki zbiorów i konkretne - jak tu - teksty)

nie są wcale tutaj przypadkowe. To rdzeń tej poetyckiej postawy.

Wszystko podlega Heraklitejskiemu przemijaniu, a tęsknota i nostalgia za tym, co bezpowrotnie stracone /gdyż uleciało/ rosną.

Po ścianach snują się cienie
Zostało ich blade wspomnienie

Bozia dała wiele pięknych talentów, ale to nieposilny dar.

Jak to dźwigał wielki boski Leonardo, który poza królem Francji nie miał oparcia w nikim??