w czasach tak niedawnych, że nikt już ich nie pamięta 

przeszłaś wyjątkowo inwazyjny zabieg: 

zaszyto w tobie fragment postrzępionego płótna. 

całuję i staje się jasne: 

to cząstka wyrwana z obrazu 

Miłość wiodąca ludziska na barykady 

ileż tam się dzieje! 

uchachane czorty, w które staram się 

nie wierzyć (ateo-racjonalista, hi, hi!) tańczą 

wokół płomieni, trzymając się za łapy, 

zawodzą wyjce z podań ludowych, 

zarośnięty płanetnik ocieka, aż przykro 

urywek sprawia, że widzisz całą powierzchnią 

skóry, wręcz składasz się z patrzenia, 

jesteś jednym wielkim wzrokiem 

skierowanym na mnie 

a ja? e tam. namiot, brezentowy 

człowiek, w którym można się ukryć, 

najgłębiej, jak to tylko możliwe 

(tu bym chciał dodać: i zostać na zawsze 

ale ciiicho, boję się zapeszyć).