Zasłona opadła

Zaprawdę! Zasłona świata opadła

Twarze ukryte  gdzieś za maskami

W remedium dotknięte promieniem światła

Wybiegły na ulice z trwogami

Jeszcze zmurszały stary krzyż przydrożny

Światło z szczerych ran strumieniem zionie

Gdy w duszy szczęścia zda się być tak mało

To pora zadbać o własne  błonie

Choćby dłoń chciała zaciągnąć zasłonę

I twarzy nie sycić cnotą życia

To tylko światło ma moc folusznika

Odziać w strój niebiańskiego dziedzica

Zaprawdę! Zasłona świata rozdarta

Światło ściga ukryte ciemności

Na dachach szaty będą wybielone

Na widok publiczny dla świętości