Nie naleje już ani kropli ciepłej wódki

O smaku słodkiej goryczy i zwyczajnej tęsknory

Przytłumionym uśmiechem nie zdradzi obojętności

Gdu uśnie w cieniu wielkich pomników

Tuląc bewzględność miejskiego bruku

Będzie miałw dupie śmiałe ewangelie

Gdy brudnymi rekami w ślepych uliczkach

Zapali złociste latarnie przegranych dni

Poeta kloszard z placu Zbawiciela

Neurotycznie po cichu jak filozof śmierci

Pije samotnie podarowaną czystą wódkę

Nie płacze nad zepsutymi świałami świata

By terażniejszość nie miała smaku powagi

Dziś nie pójdzie w marszu wolności

Dziś nie poniesie sztandarów przegranych

Dziś poniesie swój przygarbiony cień