Czytajmy  noblistę  z odległej Norwegii

Czytajmy dialogi z ciemnej północy

Z dala od szlaków kupców  i wojen

Autora co z nudów bawi się słowem

Tam zimą bez słońca  i kobiet

Wiatr zimny wieje wieczorem

Mężczyzna tu się niecierpliwi

Wyrzuca przewrotne myśli i słowa

Czytajmy go

Choć to nam kolana złamano

Wyrwano głowę korzenie i spokój

By zabić leżących pokrętną ustawą

Wyparli nam prawdę i słowa uczciwe

To nasze oczy łzami zalane

Widziały życie skruszone niemocą

Cynicznie na szaniec rzucane

To nas wiosną zieleń zalewa

Słońce przez brzozy pieści promieniem

Życie odradza cyklicznie po mroku

By znowu rodziły się dzieci

To nam pustynia gorąca i skąpa

Wyryła ostre bruzdy na twarzy

A suche ręce ponownie zboże zasiały

Wokoło półżywej Syryjskiej oazy

Czytajmy Norwega

Co więcej nie widział

Jak cień swego ciała

I o nas

I o nic

NIE PYTAŁ