Proza dnia

Za szybą chmury to słonce świeci

Dzień przeobraża wedle rytu

A zegar wskazówkę pogania

Na cyferblacie mego bytu

Patrzę przez okno na świątynię

To znów na niebo w błękicie

Patrzę wstecz; widzę dzwonów ścieżkę

Rytmem regulującą życie

W ogrodzie kwiaty chłoną światło

Ubierając się w strój odświętny

Cieszę się z każdej kropli miodu

W brzęczeniu smakując miód pitny