Mam problem z tym wierszem. Połowa jest wdzięczna, opisuje radość pisania, odebrałam ją bardzo prawdziwie. Kompletnie nie rozumiem za to drugiej części. Skąd to totalne odwrócenie sytuacji - kto jest tym prawdziwym poetą? Ten, kto swój wiersz od razu wysyła (?) do Komitetu Nagród Nobla? Jest to technicznie niemożliwe. A poza tym skąd ta pewność, że "prawdziwi poeci" zapominają zaraz o swoich wierszach? Śmiem wątpić, choć fakt, że jeśli się bardzo dużo pisze, można zapomnieć o swoich dziełach. Ale to się może też przydarzyć i grafomanom, piszącym nieoryginalnie, ale dużo.
Proponowałabym jakąś zmianę drugiej części. A że lubię twoje wiersze (zwłaszcza dwa - bardzo), to może nie weźmiesz mi za złe tej krytyki, latarniku.

Sądzę, że jest wiersz o tym, co w poezji jest nasze osobiste a co jest od razu ofiarowane krytyce(co staje się publiczne). Wiersz rozgrywa się w różnych płaszczyznach, dlatego taka linia podziału...

Dobrze, że ja nie po(ł)etka, to i o nic nie muszę się martwić ;-))))

Komitet szanowny Noblowski jest tylko ciałem z prochu gliny, i rozumiemy, że jako taki podlega wszelkim naciskom lobby przeróżnych tak wielkim, że w tych tektonicznych starciach co się zrodzi po przemieleniu - taki werdykt. Żyd Pasternak w ZSRR przeszedł, Żeromski antyniemiecki nie przeszedł, przeszedł SS-man Grass... Długo by wymieniać.

Jaki lekki wiersz.

Piszemy po to, by trafić pod wszystkie na świecie strzechy po to, by tylko nas czytano. Inne motywacje nie istnieją.