w przypływach istnienia

pomiędzy Masywem Ślęża

a Wzgórzem Golgota

odnajduję

ślad swoich snów i marzeń

tu czas

rozciąga się w nieskończoność

zanim

z pierwszym promieniem słońca

nisko pokłonię głowę

starym drzewom

a śpiew przelotnych ptaków

przetnie nieboskłon

i uchyli rąbek tajemnicy

świętej wiary praojców

pośrodku wysokiego lasu

rozsypię ziarenka maku

naturalne remedium

na upiory

i jeszcze raz

być może ostatni

spróbuję poczuć nic

w złocistej kropli bursztynu

i pojąć siłę wieczną

co wybuchła jasnym promieniem

boskich metafor

aż usłyszę

krzyk z głębi duszy

żyjemy

w najlepszym ze światów