Słońce

niby nic takiego

ale singiel wysyła ciepłe

promienie inkluzywne.

Teoryzuję temat życia

we wszechświecie

jakby mogło wyglądać

pod dwoma słońcami

bez splątania kwantowego (ideowego).

W świetle trzech słońc

pląsy planet

w szykownym tańcu

niczym niesforne mrówki

Langtona.

Gdyby jeszcze pod rękę

z teorią wszystkiego.

Upiorne oddziaływania

bez spinów i polaryzacji

na odległość i w ogóle

jak pomiędzy

niesporczakiem i kubitem.

Wystarczy żeby cząstka wpadła

na swoją antycząstkę

i dojdzie do anihilacji

mimo słońca i pogody.

Za linię Karmana

pojechać sto kilosów dalej

napić się zimnego piwa

Jak najbardziej radzę.

* Inspiracja wierszem M. Konopnickiej

czytanym wnuczce pod tym samym tytułem.