heh, patrz, jaka solargrafia: jesteśmy rejestrowani 

przez puszki po gorzkich, ale powodujących uśmiech 

płynach. kolorek się uwypukla, następny – również 

staje się gruby. całe gamy pęcznieją jak najęte. 

przez Plac Pankowy ciągnie do cna sfajczony samochód, 

Spalonez Caro Plus. nie wiem, jak znaleźliśmy się 

w jego wnętrzu. jest dość przytulnie, bo w rdzy, 

zamiast radia – poręczniusi patefon z ryjastą tubą. 

rozwywa się Unskeletonize me, nowy hit tego facia, 

co chciał się dostać na Eurowizję, ale mu materię 

wcięło i skończył jako głos poniewierający się 

po odtwarzaczach, wlatywacz na chama. 

chciałbym jechać do celu, czymkolwiek miałby on być, 

ale robiąca za kierownicę obręcz z podoklejanymi 

brzytewkami wyślizguje się z rąk. 

urwany krzyk, hercklekoty. 

wtrzaskujemy się w zwałowisko rzeźbek i zdjęć 

wypadłych spod dłuta i aparatu niewprawnego twórcy. 

ogarnia nas zaprzeszłe. dużo tego: wspominany bez 

sentymentu Kołyskozoik, czas odkuwany od kamienia, 

to małe i żenujące coś, 

co dąży do bycia zbyt ogromnym, 

i porywają te nasze adagio furioso, tempa niemożliwe.