przytul obraz nim lustro rozbijesz

czeka na ciebie w srebrnej kołysce

szukałeś skrzydeł przez długie chwile

by znów szybować nad łąki czyste

wciąż pustą kartkę gdzie krawędź rani

pomaluj śniegiem białym wilgotnym

zauroczona złudnym balsamem

w nieświadomości zabierze troski

na pięciolinii nut przebudzenie

tam gdzie ostatnio dźwięki uśpione

czy znowu zabrzmią orkiestra zagra

nieodgadnioną jeszcze symfonię