dlaczego tak szybko więdną kwiaty

szarością popiołu w źrenicach zbłąkanych

każde spojrzenie

kłuje i rani

w zaułkach co łzami zroszone

jak bańki mydlane pęka nadzieja

gdy trudno życie

do kupy pozbierać

a jednak

dopóki na łące kwiatów zostało

a śpiew skowronka słychać pod niebem

jakoś tam drepce los człowieczy

z sensem bez sensu

sam czasem nie wie

kiedyś znowu pobiegniesz na łąkę

nie za daleko nie za blisko

wtedy w blasku świtu lśnienia

nigdy nie zwiędną

tobą zakwitną