PODWÓRKOWY TRZEPAK

pośpieszne rozmowy wiszące

do góry nogami chichoty

zastygły zamknięte w metalu

jak rączek dziecięcych pieszczoty

co ciepłem niewinnych uścisków

pieściły zmęczone kończyny

wiernego wielbłąda z podwórka

cierpliwie przez długie godziny

u stóp drobne ślady zmarły

pieczęcią splecionych ogonków

wciśnięte w strzepaną historię

z dywanów pobliskich przedsionków

spękanym betonem parkingów

zarosły podmiejskie oazy

więc serce stalowe skruszało

sędziwe wyblakły obrazy

przygarbił się kumpel - pochylił

rdzawymi on tęskni dziś łzami

do zwierzeń tuż przed dobranocką

do sroczek z mysimi kitkami