Znalazłam w sobie dość odwagi,

by zapytać Cię o życie.

Dopatrzyłam się kłamstwa pośród słów –

do nich wszyscy się przyznają.

Czy to wyjątek czyni mnie

podatną na myśli?

A może to niestrawiona noc puka

do uchylonych drzwi?

Bezpłodne są poranki,

kiedy nie splatają się nasze spojrzenia.

Moje serce obraca się

w proch w Twoich granicach.

Jestem niepokonana – moje smutne ciało

wciąż należy do Twoich dłoni.

Czy to czas każe zatrzymać się

w połowie życia i zrozumieć,

że nic nigdy mi się nie należało?

Czy zapłacisz ciszą za samotność?

Proszę, powiedz coś jeszcze,

nim odległość zamieni się w obowiązek.

Czuję na ustach echo

Twojej bliskości.

Walcząc o ułamek minuty, otaczam się

niedorzecznością uśmiechu.