Jak na "Weselu" Smarzowskiego. Taki notariusz wędrowny to skarb. Swoją drogą znałem i znam paru dziadów z demencją, ale nigdy mi nie przyszło do głowy, żeby objąć notarialną opieką ich chałupy. Może to dlatego, że jestem bezduszny i nie pociąga mnie własność bliźniego? Nie kocham jego rzeczy, ani żadnej własności jak swoich własnych. Satanizm!