Raz rzekłem mu: „Się ciesz,

tyś homo sapiens, wiesz?”.

Po głowie się już drapie

i okiem łypie, sapie.

Wściekł się wnet śmiertelnie:

„Nie rób homo ze mnie!

A że czasem posapię?!

Nie znaczy, żem jest sapiens!

Gdy o homonimie

(znów przy butelczynie)

wspomniałem, rzekł wzgardliwie:

„Homo to fuj, nie imię!”.

„Precz z martwą łaciną”!

On zaczął, lecz inną…

Tą żywą, wszystkim znaną,

„z mlekiem matki” wyssaną.

Ze mnie poliglota,

w mowach się nie motam…

Wreszcie się dogadałem,

tę łacinę też znałem.