Raz rzekłem mu: „Się ciesz, 

tyś homo sapiens, wiesz?”. 

Po głowie się już drapie 

i okiem łypie, sapie. 

Wściekł się wnet śmiertelnie: 

„Nie rób homo ze mnie! 

A że czasem posapię?! 

Nie znaczy, żem jest sapiens! 

Gdy o homonimie 

(znów przy butelczynie) 

wspomniałem, rzekł wzgardliwie: 

„Homo to fuj, nie imię!”. 

„Precz z martwą łaciną”! 

On zaczął, lecz inną… 

Tą żywą, wszystkim znaną, 

„z mlekiem matki” wyssaną. 

Ze mnie poliglota, 

w mowach się nie motam… 

Wreszcie się dogadałem, 

tę łacinę też znałem.