Dwa czarne psy

Co idą przede mną

Zakurzone  i  zawsze jakby spocone

Odwracają swe łby

I warczą czasami

Na mnie i na trwogę

A ja swój kark naprężam

I zawsze się boję

Jesteśmy jednak w symbiozie

One pierwsze rozszarpią przeszkodę

Idziemy więc w trójkę

Wąchając powietrze

I czując ślad na drodze

Przeszukujemy pobocza

Zawsze przygotowani

Gotowi do skoku

Czasami one prowadzą

Czasami ja zmieniam drogę

Wszyscy idziemy sprawnie

Dotrzymując nawzajem kroku