I. Król Ąnżej Długopis. 

stroił miny dziwne, 

co wuc mu nakazał, 

podpisywał pilnie. 

Dziesięć lat lokajem 

był człeczka od kota, 

przez to przerwy w mowie 

robił. Nie dziwota, 

gdyż Ąnżej wpierw musiał 

podsłuchać, co kazał 

szef mu deklamować, 

jak z mównicy kazań. 

Chociaż prawnik, stał się 

przeciwnym wcieleniem – 

w nocy prawo łamał 

zgodnie z poleceniem. 

Czasem zagulgotał, 

groźną strasząc miną… 

pod koniec ordery 

wręczył szumowinom. 

Dekada minęła… 

Cóż po niej zostanie? 

Chyba że małżonka 

milczała jak kamień. 

*** 

II. Książę Karol Alfons 

w ustawkach kibolskich 

był swojak. Lał „tamtych” 

przy szosach nadmorskich. 

W pracy hotelowej 

objawił zdolności – 

dostarczał dziewczynki 

na życzenie gości. 

Lokum przejął, mówiąc: 

„Będę ci ostoją 

i zadbam o przyszłość”. 

…tając, że o swoją. 

By pojaśnić umysł, 

lubi brać wzmocnienia. 

Snuf czy coś twardszego? 

Zależnie od chcenia, 

gdyż w głowie mu smęci 

humor dość wisielczy – 

jak ukryć kontakty 

ze światem przestępczym. 

„Oto nowy wzorzec! 

To co, że niecnota?”. 

Ważne – być podnóżkiem 

właściciela kota. 

*** 

III. Choć ciemna się kończy 

Długopisu era, 

Nastają… (czarniejsze?) 

czasy Sutenera. 

Wpierw dęty rezydent 

minami nam migał, 

teraz będzie królem 

nadęty chuligan. 

Puenta bajki gorzka… 

Myślisz? Więc ogarniesz: 

„Ileż razy jeszcze 

wybierzemy marnie”.