co dalej tylko stromy brzeg

w uszach szum metaliczny

w ustach smak spieczonej Ziemi

szalenie szybko płynie czas

idą pory roku jedna po drugiej

nie zatrzymasz korowodu

ciało przeminęło stare jak las

ułożone w pasjansie karty

rzucam kości chude miesza w głowie

niewielką wartość istnienia

coś nie tak jak pisałem wcześniej

wszystko przeminie

niepewność jedno jest pewne

Boże pobłogosław podnieś z kolan

nie byłem ideałem zmieniłem drogę

podążam za Twoim słowem

upust w czynach

idę nie jestem sam trzymasz mnie

gdy nadchodzi ciężki dzień

gdy umiera cisza w ten ciężar prowadź

w ogień co oczyszcza sumienia

pali skórę na węgiel