niech płynę 

woda to wniebowstąpienie i powtórne zejście 

jakby od wschodu 

zsunąć do stóp woalkę chmur 

nagle z wielkim łoskotem runęły w przepaść śnieżne Tatry 

prawdziwe wiersze są proste lecz uderzają z siłą wodospadu 

wyże i niże to geometria zlewni 

tak zamknąć rzeczywistość w arce barokowej fontanny 

zatańczyć zmysłowe meandry pełne słów mlecznych 

być w mgielnej poświacie i w liściu aloesu 

utopić pożar nie tłumiąc iskierek 

opalone ziarenkami piasku wyspy opłynąć

i wiedząc że wszystko się przesącza

odnaleźć port

dookoła 

dookoła