pozwól, świecie, że cię zdefiniuję na własny 

sposób, przechrzczę, przesteruję na swoją modłę, 

ujmę we własne ramy, chropowatości, 

potraktuję eternitem zdartym ze spichrza, 

który zbudował mój dziadek. 

zatem: myśli samobójcze. małpiątko ucieka 

przed lwicą, a inne osłaniają je krzykiem. 

destrukcyjniactwo: jedna oblizuje się marząc 

o szpiku w niedojedzonych kościach. 

utrzymywanie się na powierzchni. niestety, 

przez całe lata jedynie z powodu (winy?) 

instynktu samozachowawczego. 

dziury w łajbie zaklajstrowane woskiem, 

a nie żadna hardość i charakter 

niczym oporopowrotnik. 

a potem: miłość. pojedynkowanie się z samym sobą 

na igły magnetyczne. bezustanna chęć 

podążania we właściwym kierunku.  

głęboki oddech. ratowanie się przed dryfem, 

płytkimi zakotwiczeniami w dnach: 

płynie, proszku. granie na nosie naiwniakom 

wierzącym w skrzynie pełne złota uśpione 

w ładowniach zatopionych transportowców. 

miękkość mchu wyrosłego między 

szarymi falami eternitu, zapałka rzucona 

w kierunku nadciągającej pirackiej armady. 

zwęglające się galeony z drzewa tekowego. 

rozdygotane serce małpki, 

której udało się umknąć przed pazurami.