Na Piotra Skale

Rybacka dłoń, co sieci w jezioro rzucała,   

Ujrzawszy Pana, wszystko porzuciła.   

Kamieniem stałeś się, za podwalinę wzięty,   

Na Tobie Kościół wznosi się, o święty!

Tyś klucze przyjął, moc wiązania, rozwiązania,  

I choć wyrzekłeś się, Mistrza, w czas wrzenia  

On, miłosierny, chętnie darował Ci winy,   

Wzmocnił w wierze, w drodze do cnej krainy.

Ciebie zapytał o miłość w chwili spotkania,

Gdy ukazał się przy chleba łamania. 

Lecz miłość Jego, jak pieczęć ogiem paląca,  

Lecz znów blaskiem nadziei w duszy trąca.

Więc trwajmy w wierze, jak Piotr stałością zachęcił, 

Na Skale, którą sam Chrystus poświęcił.