Do małej tekturowej walizki pakuję pamiątki. Walizka też jest pamiątką; była ze mną w sanatorium, gdy miałam trzy lata.

Przeglądam akty urodzenia rodziców, ich szkolne świadectwa (wymagali ode mnie więcej, niż od siebie). Akty zgonów, dyplomy przodownika pracy. Wreszcie czarno-biała reprodukcja Madonny, w starej złoconej ramce, zdjęta ze ściany w mieszkaniu po rodzicach. Z tyłu obrazka odręczne pismo babci – daty i rodzinne wydarzenia. Skarb po tej, która mówiła:

– Tak brzydko piszę, a ty chcesz, abym wpisała się tobie do pamiętnika?

– Babciu, koniecznie!

Wpisała się:

Śmiej się wśród ludzi, płacz tylko w ukryciu;

bądź lekka w tańcu, lecz nigdy w życiu.