(czas na nową bajkę...)

.

I. Król Ąnżej Długopis.

stroił miny dziwne,

co wuc mu nakazał,

podpisywał pilnie.

Dziesięć lat lokajem

był człeczka od kota,

przez to przerwy w mowie

robił. Nie dziwota,

gdyż Ąnżej wpierw musiał

podsłuchać, co kazał

szef mu deklamować,

jak z mównicy kazań.

Chociaż prawnik, stał się

przeciwnym wcieleniem –

w nocy prawo łamał

zgodnie z poleceniem.

Czasem zagulgotał,

groźną strasząc miną…

pod koniec ordery

wręczył szumowinom.

Dekada minęła…

Cóż po niej zostanie?

Chyba że małżonka

milczała jak kamień.

***

II. Książę Karol Alfons

w ustawkach kibolskich

był swojak. Lał  „obcych”

przy szosach nadmorskich.

W pracy hotelowej

objawił zdolności –

dostarczał dziewczynki

na życzenie gości.

Lokum przejął, mówiąc:

„Będę ci ostoją

i zadbam o przyszłość”.

…tając, że o swoją.

By pojaśnić umysł,

lubi brać wzmocnienia.

Snuf czy coś twardszego?

Zależnie od chcenia,

gdyż w głowie mu smęci

humor dość wisielczy –

jak ukryć kontakty

ze światem przestępczym.

„Oto nowy wzorzec!

To co, że niecnota?”.

Ważne – być podnóżkiem

właściciela kota.

***

III. Ciemna się skończyła

Długopisu era,

Nastały… (czarniejsze?)

czasy Sutenera.

Wpierw dęty rezydent

minami nam migał,

teraz został królem

nadęty chuligan.

Poprzednik – „rezydent”

na miano zasłużył,

nowy zaś – „prezydel”,

od zydla przy biurze.

Swój stary postawił,

dawny burdeltata,

przy Burdelwederze…

z półświatka facjata.

Puenta bajki gorzka…

Myślisz? Więc ogarniesz:

„Ileż razy jeszcze

wybierzemy marnie”.