Coś mi powiedziały wiązy z Sandomierza,

Kiedyś razem ze mną wąwóz tam przemierzał.

Szeptały, że stare mają obyczaje,

Lubią historyjki, znają wiele bajek,

Ale opowiadać nie będą ich wcale,

Choćby nawet były piękne i z morałem…

Tylko chciałyby nam towarzyszyć w drodze,

Nim skończy się parów w słonecznej pożodze.

Szliśmy więc złączeni szeptem wiązów, klonów,

Szumem drzew akacji, biciem świętych dzwonów,

Związani przysięgą w przeszłości złożoną.

Doszliśmy do Wisły płynącej tą stroną.

Wtedy się Sandomierz pokazał zielony.

Widać, że szczęśliwy, sierpniem ukwiecony.

Uwiódł nas w niedzielę całkiem przypadkowo

Widokiem ze statku, wzbogacił duchowo.

Bylibyśmy trwali wpatrzeni w to miasto,

Gdyby nie zła chmura, słońce przez nią zgasło.

Burza oszalała, aż do Krzyżtopora

Zalała się łzami, tłukła się po polach.

Tylko w dali wiązy szeptały nam słowa

I kazały wracać do miasta od nowa.