Ten wiersz jest drugim wierszem z jednego cyklu moich jesiennych rozmyślań i tęsknot. Opiera się na wykorzystaniu tytułu poprzedniego do rozpoczęcia nowej myśli. I tak będę konsekwentnie robić z nastepnymi z tego cyklu, o ile wena dopisze i coś napiszę ;)

Ciekawy pomysł ciągłości będę czytać wyczekując nowej rozwijającej się myśli:)

Piękna poezja na utraconym niebie.`

Smutny, ale bardzo piękny wiersz. Zmusza do refleksji.

przestzreń jak parasol utkany z marzeń,które się spełniają:-)

W kawałkach niebo, przestrzeń w kawałkach; wszystko się rozleciało, rozpadło, rozwiało jak ten siwy dym, odpłynęło w siną dal...

bo/ponieważ/gdyż

nie ma niczego,
co by było na zawsze
i na wieki wieków

;(

Amen