pokój

grubą kotarą zasłonięte okna przez które słońce

jak złodziej się wkrada

ciężkie drewniane meble

bogato zdobione

z przed wieków pamiętają

pradziada

wyblakłe książki na półkach

stoją równo

jak na honorowej warcie żołnierze

ten zapach

zaciskam nozdrza

dymu i tabaki nie świeżej

ogromny fotel o wygiętych nogach i czarny kocur

który je wielbi

fotel pana

tron w ceglanej twierdzy

oczy przysłania kurz

tańczą szare kłęby wzniecone westchnieniem

zimno mi

chcę wyjść prędzej

prędzej

poznałam bajkopisarza który nie kocha dzieci

pytam więc dlaczego tak piękne pisze baśnie

i jak rodzą się w tej posępnej

scenerii