na sali wielkiej zamkowej

pochylają się mądre głowy

nad dobrodziejstwem

i nad hojnością

samotnych

skrytykowanych

nieodkrytych

ich wdowi grosz rośnie

ze zwykłości w niezwykłość

na sali złotej zamkowej

pochylają się mądre głowy

nad dobrem

które powróciło

i się rozrosło

przeistoczyło

w twarze rozumne i szczere

niebem i ziemią wypełnione

tak tylko wygląda miłość

i na tej sali pięknej zamkowej

on też pochyla swoją świętą głowę

i szepcze Totus

wdzięcznym wzrokiem mierzy

mądrych tego świata

czeka

może ktoś szept słyszy

tylko jeden i jeszcze jeden

nie boi się ciszy