Prostuję kości do lotu, ale niekoniecznie dalszego

Uroiłem sobie lot

Kości

te wiecznie pośpieszne

rozpostarły się niesprawnie i pospolicie

by szarpać dal jeszcze niewiadomą

Kilka pięter pode mną

miał miejsce wysiew deszczu

i podział miedziaków

zapakowanych do puszek z chłodnymi prośbami

Kilka pięter nade mną

sondowanie przemijania

bezkostność

i szarpanie na modułę swoich własnych potrzeb

Uroiłem sobie

że przez drzwi

bezbolesne niczym mój wietrzny pośpiech

będzie łatwiej