ADWENT

mleczną tuniką zsuwa się ostrożnie

wchłaniając lasy melancholia zboczy

śpieszę powitać adwent co pobożnie

przygrywa światu świecidełka toczy

jaśnieje wieczór mimo że księżyca

srebrzysty brokat umknął na wagary

płoną fasady w przyciasnych ulicach

grzanego wina łaskoczą opary

witryny pełne świątecznego kiczu

potrafią wabić przechodniów namiętnie

jakoż i portfel słabość moją wyczuł

stary rozpustnik chudnie całkiem chętnie