Bardzo dobry wiersz, smutny autentycznością.

sądziłem że zdążę,dzięki Luciu )ma być tak

coraz ciężej unieść głowę
znad blatu stołu

kloszardom ze studzienki do kartonu
przenieść ubłocone życie

tam też tańczą usta
na brzegach brudnych szklanek
toast za coś lepszego
niż zapite marzenia

rozplątane języki
historie bez smaku
śmierdzące wilgocią
i psią sierścią

coraz ciężej unieść głowę
znad swojego życia

noc rozwiesza gwiazdy
obok moich myśli

Tak jest lepiej, to znaczy świetnie!

Smutno-gorzki wiersz, ale bardzo wymowny, poruszający i skłaniający do myślenia.

Dobry wiersz! Czytam już kilka razy i wciąż stwierdzam, że naprawdę dobry wiersz.

Nie tylko kloszardzi są ofiarami odłuszczenia od stada. Homo socialis jest - jak pojedyncza mrówka, pszczółka czy termit - żywy, czujący i prawdziwie użyteczny tylko w obrębie własnego mrowiska.

...promile prawdy...