Najciekawszą metaforą w utworze były " bose ścieżki".

Wydaje mi się, że Autorka próbuje silić się na oryginalność, podobnie zresztą jak i w innych tekstach, ale niewiele z tego wychodzi. Medicus przypomniała reguły dobrego wiersz sformułowane przez Leszka Ż. Moim zdaniem żadna z nich nie ma w wierszu odzwierciedlenia.
Kuleje ponadto interpunkcja. Brakuje przecinków przed: lecz, nie chce. Zbędny jest przed przyimkiem "pod". Natomiast w żaden sposób nie mogę rozszyfrować trzeciego wersu: "z miłości się napili czary" i to głownie z powodu szyku słów. Po prostu nie wiem, czego i z czego się napili. Z pewnością nie jest to świadome poetyckie niedookreślenie.
Natomiast nie mam zastrzeżeń do metafory "bose ścieżki".