Bezbolesny wiersz na odejście

Moje Stonehange,

wydeptany krąg w podłodze małego pokoju,

gdzie światło przenika w stopy ;

wiodę je tam,

donikąd .

Wyuczę je bezbolesności,

wychodzenia w niepamięć ;

poznają wszystkie moje pęknięcia,

spiłują wszechświat płuc,

choć boją się nawet głośniej odetchnąć -

wydech czai się w półmroku.

Stopy wycharczą odległość,

oczekiwanie na resztę ciała.

I we mnie ciaśniej

od perfekcyjnie zagranej twardości okręgu.

Kamień - zatrzymana w kręgu pamięć,

pamięć - wszystkie przegrane po drodze oddechy,

oddechy - szansa na wzajemność powracających tu ciał.

Kiedy się na chwilę zatrzymam

nie zapytam martwego niemowy

o właściwą drogę.