Skrawek matrycy

Miałem kiedyś takie słońce w łóżku  -

ciężko stąpało po pierzynie,

zdyszane od gorąca.

Wyprowadziłem je na szczyt nienawiści,

gdzie stopy nagiej kobiety nie sięgają zenitu,

znają jedynie biel prześcieradła.

Monotonne skrawanie -

samotna wypowiedź z wnętrza

jeszcze umie grzać bezpańskie psy, trzymać się pierzyny,

mordować pod włos kobietę; znam jej gorycz,

“kocham cię`

i coraz więcej do płukania gardła.

Wyciskam w takie „kocham” moje ciało jak cierpką cytrynę,

rozważniej przedzieram się po łóżku,

moja kręta mądrość nienawidzi tej kobiety coraz bardziej-

mężczyzna po fakcie (niczym bezpański pies)

wciska sobie w dłoń szklankę wódki,

swój skrót dla trajektorii ucieczki.

Jednej nocy „poezja życia” zarzygana na śmierć

i udawany wzwód.

On -

po