Dokąd mnie prowadzisz

za rękę w swoim śnie bez logiki

z purpurą policzków i rozwianymi włosami

w przestrzenie dla nas nierozpoznane

Dokąd szlak prowadzi

twojego zmęczonego życia bez miłości

z trwaniem przecież jest jak z czekaniem

w kolejce donikąd

Dopóki grzejesz miejsce w rodzinnym domu

mówisz że nic nie grozi spękanemu sercu

chociaż wiesz że z arytmią można żyć

nieprzetarte szlaki przemierzasz po pigułce

gwiazdy są za daleko i spadają nie dla nas