Klimat albo kłamstwo u stóp szafotu

Pamięci Giordano Bruno

Troszczę się (jak perfidny kłamca) o stan swoich ust

znam niespójność prawd ostatecznych

Płacę wielką cenę za wszystkie nakłamane gwiazdozbiory

Ostrożność pozwala się z tego cieszyć

nikt mi niczego nie zarzuca

zarzucają wszystko niczym wędkę

łowią

co świat autorytetów traktuje poważnie

na chudej żyłce stanowią jego komiczną stronę

Kłamstwo ratuje przydługie języki

płoszy niepewność -

zauważyłem

iż ogień daje się podejść na długość wyciągniętej dłoni

to wszystko

co mu po mnie pozostaje

Klimat kłamstwa jest niepowtarzalny

traktuje prawdę jak niewieścią żądzę

cały orgazm ran już zupełnie nagi

oczy przetarte brutalnym słońcem

wyobraźnia raczkuje w oczach ślepców

Łatwiej wprowadzić skutego kłamcę

na pierwszy stopień szafotu

Z czego go zbudować zatroszczą się inni kłamcy

klimatolodzy ognia

tuż przed własnym wyrokiem