Niedźwiedź zimy

Dzwoniąc zębami, skrada się po grudzie.

Powiało od jego łyżew metalicznym chłodem.

Na białym futrze czernią rozkrakały się gawrony.

W czasie zamieci w lutym, połyskują jego długie buty.

Nocą czasem zatrzeszczy jego dziadowska lub gwiaździsta kołdra.

Od wczepionych w styczniu pazurów mrozu można uciec do Afryki,

gdy doskwiera mamona.

Wypłoszy go dopiero śpiew skowronka zwabionego słonecznymi igraszkami

dojrzewającego jak wino, marca.