Bardzo lubię wiersze w których wspomina się np swoje miasto.
Szczególnie pierwsze dwa wersy bardzo na tak:
"niosę ten sam obraz miasta
który został w źrenicach ptaka"

Pozdrawiam :)

Człowiek jest koczownikiem z przymusu. W jego naturze jest stróżowanie/pilnowanie spuścizny ojcowizny. To, że nadal narody odlatują het! w obce strony za chlebem - to jeden z rodzajów wymuszonej autodestrukcji.

U nas już w XIX stuleciu o niszczących skutkach emigracji pisali Conrad-Korzeniowski, Sienkiewicz (w reportażach z Ameryki, w powieści "W pustyni i w puszczy" i w "Latarniku"), w USA J. London i J. F. Cooper, w Rosji na obczyźnie wielki Turgieniew, żeby wymienić tylko pierwszych z brzegu

Pod powieką emigranta w mieście adoptowanym (patrz nagłówki wiersza i zbioru) kryje się święty obraz krainy dzieciństwa

kiedyś powrócę
wiosennym ptakiem

(patrz ostatnie wersy - cytat z pamięci)