Ostoja

drogi ledwo kilkanaście minut

już nie czujesz

przyśpieszonego oddechu miasta

chłoniesz spokój kilkusetletnich dębów

pośród rozlewiska rzeczki

rybne stawy wysepka

jakby z dawno minionych lat

a na leśnej łące

w zieleni i błękitach

stadko koników polskich

jakich nie ujrzysz nigdzie

myszate futerka

tarpanów ślad

przemijają lato zima

wiosna jesień

a one niewielkie wciąż w polu

słońce śniegi deszcze

mrozy je hartują od wieków

zanurzone pod polskim niebem

niepotrzebny im inny dach