Piękny wiersz, Piotrze! Bardzo obrazowo. Różne strony przemijania, astry, i jabłoń, i ścieżki, i piasek. I nadzieja (co w twojej poezji rzadkie).

Och, pomyliłam autora! Oczywiście, zupełnie nie pasowało mi to do Piotra. Nie zmienia oceny, wiersz piękny, Miku! Przeczytałam z przyjemnością.

no nie wiadomo , Lillo :))) może Piotr stoi wyżej ,dziękuję za ocenę i chwilę czasu,co do nadziei ,to prawda ,jestem urodzonym lekko pesymistą :))

Zwyczajnie nadzwyczajna biel, a zwłaszcza:

"ścieżka
- przylepiona do podeszwy resztka gumy"

Przypadła mi do gustu szczypta optymizmu. Pozdrawiam.

Jak zdefiniować swoją własną siłę sprawczą? Co tak naprawdę

- mając do wyboru popielate zachmurzenia, przebarwione miejsca, symptomy przyszłych chorób, przekwitłe westchnienia, piosenki splecione z wiatru etc., etc. -

co /pojedynczy indywidualny/ ja w ogóle m o g ę ??

W tej poetyckiej optyce liryczny "ja" jest jedynie biernym rejestratorem zdarzeń, rodzajem czarnej skrzynki, która przekaże światu co prawda "prawdę, całą prawdę i tylko prawdę", lecz zarazem niczemu nie zapobiegnie, nie odwróci żadnej katastrofy, nie ocali przed niczym.

Opiekuńcze puste twe ramiona?
I to ma nas przekonać ??

Skąd w tym wierszu taki /naprzeciw siebie/ tytuł?

A jaki inny miałby być, skoro to ja jestem przedmiotem samoobserwacji i autoanalizy??

Postawmy lustro naprzeciw siebie i przyjrzyjmy się temu, co tak naprawdę /z całym swoim arsenałem możliwości/ m o ż e m y ?

Szklanka jest od połowy pusta, ale do połowy pełna