Wszystko tutaj, mówiąc językiem potocznym, nawala:

- wola w niedyspozycji
- gwiazdy w zawiesinie
- rozgotowana przyszłość
- zniechęcenie
- itd., itp.

(patrz zestaw narzekań)

Powszednia w malkontenckiej Polsce jak codzienny chleb narracja pt. mało ważne zjada nam /pożera?/ cały fun z tego, że żyjemy w wolnym kraju, że w naszych rękach nasze i naszych najbliższych życie, że jako rzutki waleczny człowiek możesz góry przenosić.

Co wobec tego ważne??

Biadolenie

Kiepsko było w 2013 r. (vide data publikacji), kiepsko w 2014., 2015., 2016., w 2017., 18. i w 19. - jak zatem bardzo jest kiepsko d z i s i a j??

porzucam ślady na zabłoconych alejach
ze stołu resztki tortu

I w tym zawiesistym sosie nieustannych jojczeń tkwią w zawieszeniu kolejne roczniki młodych Polaków urodzonych przecież nie w czasach mordowni okupacji, nie przed Żelazną Kurtyną, nie w amoku dzikiej transformacji, a w UE - tym śnie nad snami...

Wciąż mnie zdumiewa to, jak często i jak natrętnie we współczesnej polskiej literaturze wciąż pobrzmiewa ten dekadencki czarny, w sam raz pandemijny, żałobny ton...

Skąd się to bierze?!

Gdzie jest jakiś radośniejszy jaśniejszy świat liryczny? Rosną na naszych oczach mali Polacy!

Co im w schedzie zostawiasz, Poeto?