Termoekumenalia 2

Żadni z nas poeci.

Ot, czasem przychodzi coś do łba,

potem przez dłoń na litery.

Żadnemu z nas naprawdę płonąć -

ot, odcinać kawałki siebie

od parującego na mrozie serca.

Z parowania żaden dla poezji pożytek -

na mrozie,

poprzez dłonie,

jeszcze większe skundlenie i zimno,

jeszcze bardziej chłodny łeb

do którego nic nie przychodzi.

Coraz to mniejsze, zmarznięte litery.