Rzucili Cię przed

Czarno-białą szachownicą życia

Podejmujesz wyzwanie

Bezlitośnie niszczysz wrogów

Chronisz najbliższych

Trup ściele się gęsto

Broczysz już w krwi po kostki

Jest szansa Królu-chwiejesz się,ale jeszcze trwasz

Możesz strzec swoich,unicestwiać nieprzyjaciół

Nadal prowadzic walkę

Nagle pokryta trupami

Czarno-biała plansza życia

Przybiera odcienie szarości

Nic nie jest już takie jasne

Nic nie jest już takie proste

Czy aby na pewno wyeliminowałeś właściwych?

Gdzie Ci,którzy byli Twymi przyjaciółmi?

Stali sie bezbarwni

Beznamiętni

I obojętni

Dla Ciebie

Siebie

I wszystkich

Zostałeś sam,drżący ze strachu

Rozglądasz sie bezradnie wokół

Nic-tylko zgliszcza

Jęki konających

Niektóre dogorywające postaci

Przeraźliwie wrzeszczą z bólu

Inne zobojętniałe tylko

Wiją się konając w milczeniu

Niektórzy Cię przeklinają

Wysyłając do piekła

Na wieczne męki

Co ja narobiłem

Nic nie stworzyłem

W amoku agresji

Zniszczyłem wszystko

A zostało tak mało czasu

Czuję,Ja,Król-mam siłę

Rozpoczynam szalony taniec

Miotam sie,chcę wszystko naprawić

A dostaję tylko cięgi od skrzywdzonych

Nic juz nie da się zrobić

Ja,Król,powoli kruszeję

Rozsypuję w proch

Pokrywając śmiertelnym pyłem

Przegraną partię życia

JEST JUŻ ZA PÓŹNO

ZA PÓŻNO,KRÓLU

NIE ISTNIEJESZ

OBY NIKT CIĘ NIE PAMIĘTAŁ

I NIGDY NIE BYŁEŚ KRÓLEM

TYLKO NĘDZNYM,BEZWOLNYM PIONKIEM

I zrobiłeś już wszystko

Czego od ciebie wymagał

KTOŚ? COŚ?

Na twoje szczeście nigdy się tego nie dowiesz,KRETYNIE!