nie wychodzę ze swojego mroku, 

choć panuje tam strach, targa włosy —  

drżę, gdy kataryniarz fałszuje, 

ciało jak rozwlekła pustynia wchłania 

każdą nutę 

brązowe oczy wypełnione 

szklistym płynem wyostrzają 

zamazaną wyobraźnię, 

lecz nozdrza nie przyjmują zapachów 

to nie my tworzymy swój świat, 

tylko artysta na wypłowiałym płótnie 

językiem szkicuje życie